زیبایی شناسی اسلوب حکیم در قرآن (بررسی موردی ده جزء میانی قرآن)

اسلوب حکیم یکی از عناصر زیباشناختی در متون است که گوینده بنابر اقتضاهای بافتی وموقعیتی، روش خردمندانه و حکیمانه‌ای برای بیان غرض خود در پیش می‌گیرد. این عنصر اگرچه گاه در بدیع و گاه در استفهام مطرح می‌شود اما به دید غالب در علم معانی و موارد خروج کلام از اقتضای ظاهر است که به کارگیری آن بر بلاغت کلام می‌افزاید و بلیغ بودن قائل آن را ثابت می‌کند. به کارگیری این شیوه‌ی هنری در زبان قرآن که متصف به بلاغت بوده و جنبه‌ی بلاغی آن از جمله موارد اعجاز زبانی آن به شمار می‌آید، اهمیت این مسأله را روشن می‌سازد. اثبات بلاغت قرآن کریم با بررسی این آرایه برای نشان‌دادن زیبایی وبخشی از وجوه اعجاز قرآن کریم وعمق بخشیدن به فهم کلام وحی الهی، با بیان اسرار و اغراض بلاغی مورد نظر خداوند در به کار بردن آن، از اهداف این پژوهش هست که تلاش شده‌است با روش توصیفی- تحلیلی واز طریق ذکر نمونه‌هایی از ده جزء میانی قرآن کریم و نیز نمودازی آماری  به آن دست یابیم. اشاره به فراوانی ومیزان کاربرد این آرایه برای اثبات تاثیر کارآمدی آن در جهت نشان دادن وتثیبت بلاغت قرآن کریم وتقسیم‌بندی این آرایه بر چهار وجه مذکور از مهم‌ترین مشخصه‌های این پژوهش است. رویارویی با عناد وناسازگاری مخالفان پیامبر اکرم (ص) مبنی بر خواسته‌هاو بهانه‌هایی غیر قابل قبول برای نپذیرفتن ربوبیت خداوند متعال ورسالت رسول اکرم (ص)،از جمله دلایل به کاربردن آرایه ادبی اسلوب حکیم است .